15 juni 2020
De oorsprong van het ongerepte avontuur lag in een voetstap op grijze, gespikkelde voetpadstenen, gesneden tot aangenaam ogende vierkanten, die zich voorplanten door de oneindige betonnen rivieren als slierende landpalingen (schubloos, gladde natte zeep). De voet der voetstap behoorde, bij voorbaat, tot een man van normaal, onopmerkelijk gestalte. Zichzelf had de man bekleed met een goedpassend zwart maatpak, stralend van prestige, kon men met een vergrootglas merken aan de feilloos genaaide naden. De voetstap der voet, mits de voet der voetstap er wel degelijk kordaat en in takt op volgde, plofte neer op een vierkanten steen behorend tot het grondgebied van de IVG-School, gelegen te oever der Leie. Deze man hoorde niet thuis in de thuishaven van gladde snaken, en onnatte rektoren (onschubloos, droge ruige zeep).
Zie hoe de hemel zich voordoet, zo somber en zwaar.
Tranen van Gods kinderen zijn nabij, weliswaar… (wel, is waar) (na de bij)
De volkomen onopmerkelijke man, al voelde hij zich volkoren discreet en stoer, sjouwde met een uit karton vervaagdigde doos onder zijn rechterarm. Een van de nieuws-gierige snaken staarde het pakje aan en kon - met spleetogen - een aantal handgeschreven letters onderscheiden, wiens plaats op de kartonnen doos waren vereeuwigd met rode alcoholstift. Een per een ontrafelende het snakenjonkie de slordige rode tekens, opsommend in zijn hoofd:
B…
..R…
O…
D?
Was dat een D of een O? Het was moeilijk te zien, omdat de rechterarm van de man in het zwarte maatpak voor een deel de doos bedekte, en dus klaarheid van de shnack verwierp (honkballen en weerstanden).
…I
..N…G
Na enig debat en enig overleg met den trouwen vriend van de nieuwsgierige snaak, kwamen de twee kameraden tot de unanieme conclusie. De - ultieme - conclusie. Op den doos was in grove rode letters het volgende geschreven: ”BROODPUDDING”.
Zonder dat de ZIELIGE kameraden er zelf voor hadden gewenst, zij waren immer niet echt bestaand, maar toch, kwam de man in donker gewas nader. Wat gebeurde er? De man kwam onheilspellend over… was die echt?
”Dit is niet, zo kan niet…” dacht Felix.
En Jaap keerde zich tot Schurt met een bezorgde blik. Inmiddels had de man twee stukken pudding in zijn hand, strekkend naar de twee goede vrienden. Een vriendelijke glimlach verscheen op zijne smoel. Jaap aanvaarde zijn deel met genoegen. Schurt ook, al starend in het oneindige niets.
Wat later vonden ze beiden dat de broodpudding goed had gesmaakt. Een supplementeel stuk broodpudding was zeker en vast welgekomen, doch was de onopmerkelijke man discreet verdwenen (weerstand).
Schurt zeide aan Jaap: ”Het was echt de lekkerste broodpudding dat ik ooit geshmekt had, jammer dat hij nou zomaar verdwenen is! ”
Jaap zeide aan Schurt: ”Ja…. Zeg Schurt, weet jij hoe laat het is? ”
Maar Schurt wist niets af van het huidige klokslag. De tijd was soep, en hij was een stukje peterselie, drijvend ergens in het midden van de oranje brei.
En zo was de eerste kaars, onsmeltbaar, vast in steen. Doch zijn sommige schijnbaar onmogelijke gebeurtenissen toch nog realiseerbaar. Voor zelfs de onsmeltbare kaars enkel uit wax vevaardigd is, en het lont afgeknipt.
Felix heeft een collectie van onsmeltbare kaarzen. Het is zijn eigen taak om de lonten op te graven, en te laten branden tot alle vet is verdampt!
(Einde)