4 mei 2020
Beste lezer, probeert alstublieft het gehele verhaal luidop te lezen.
.
.
.
Over de geelgroene grasvelden schemerde de zalmroze ochtendzon:
Over het grasgoenen geelveld van ongemaelen bloem,
schemerde den schynbaer onechte zalmenzon.
Jae, zowel de hardnekkige veulen als de donsighste schaepen,
hadden al, eerder, de zalmen in den heemel beschouwen.
Donsischts van zen allen ist het aerdebruinen schaep op zes pooten,
virde van links, vanaf den vyfde rye geteld.
Jae, zowel de witte als de zwarte ende gryze schaepen,
waren niet te evenaeren met het Sjaap
van Jaap
Voor hi zelfsch nog geen tweehonderachtendertigh zalmen eten kon,
het Sjaap was werkelyk een scepsel van wonder:
Ik drink myner milkshake en vertrek,
huissleutel is zoek.
Zo ziet u maar:
Hoe de stadsdoifen
graesen in’t groen
Wanneer de broodkruymels schaers zyn,
MOETEN ze wel.
Dan staan ze daer
Als kudde koeien:
een duivenkudde.
Plots vluchtte een djuv…
En dan nog één
En dan nog één
En dan nog één
En dan nog één
En dan nog
En dan zynde een djuv nicht meer aen’t graesen
Si waeren gevlught…
Doch, op’t veld, opende zigh eender Portael des Ovium:
Het SJAAP was aenghecoomen!
Hi was herreesen, en, zal weder worden aenbeeden.
1 Sjaap met bovennatuurlyke krachten.
4 pelikaenen had het heiligh scepsel aan zyn zyden
en
Hi kon uit den 3-dimenschionaele wereld verdwynen,
Naer ener dimensie meer,
naer ener dimensie minder.
(dan bestond hij dus enkel uit 2, enkel lengte en breedte)
Maar alwetend bleef het Sjaap nog steeds.
Waarom?
Waerderomsk wasch hi?
Den menschen zyn zondaers…
Uyt bloed en bekers
syn wy allen wel eensch verbannen.
Het Sjaap brengt een kwestie van antwoord; voor zi zonder.
Jaap waaegde en vraegde, doch, edoch, beschadigd.
Jaap had vanderochtend weinig ghegeten;
brood en waeter, hadden hem niet verzadigd,
zyn zonden was hi al lanc vergeten.
Het Sjaap kwam him ongeleghen:
Hi trachtte met den geslepen speerpunt, van het scepsel het hart te doorboren.
Thans den eerste motie faelde, lokte hi het bèst
(zondigend tot het eerste gebod van Sjaap)
met een handvol sappig groen gras:
Het Sjaap kwam naeder,
maer herkende Jaaps list.
Jaap wasch geen verraeder,
maer was wel aengedaen.
Spys had hi nicht gekreghen,
voor de haen had gekraeit.
En graesen kon hi nimmer,
hi Ist Het Sjaap nicht waert.
Dusdanig werd Jaap van deze Aerde verworpen.
Aldus de Rechters, was hi nou louter een zilveren eunjer.
Hi had sin vertouwen des kameradens verbroken;
zodoende vallen alle broden op den grond…
Gualtierno, één ouder vrouwe uit het Waalsche,
had dit schouwspel gezien.
Het wyfken zat verschoolen in den struyken,
ZELFS het Sjaap had haer nicht gezien.
Zy sloop weg
ende
ging naer Schurt,
waer zy het nieuwsch vertelde, helaes…
Schurt begreep het
ende
pakte zynen oesterdolk in hand.
O HOPelyk krygt gy uwer vrind weder ! – riep den oude kweene.
In dit kosmisch bestaen:
geen kip zonder haen,
geen bord zonder chap,
geen Shuir zonder Gapp.
Dus zoo voelde Schurt zich…
alsch een otter zonder beek,
alsch een Belg zonder bier.
Naederend met zachte passen…
Leek onsen heldhaftigen vrind,
wel byna in zynen spykerbroek te plassen.
Hi hurkte in het geelgraenig grasveld:
kop nederbuygend - handen hóóg in den lucht
Biedend en bedelend bood hi
den Dolk aen Deus Ovium:
Schurts handen lichten felgeel op.
Het Sjaap had den dolk benaederd.
Hi keek met een oog op,
ende zag hoe het wezen overginc in transe.
Vlug, vlug, vlug !
Haelde Schurt een tweede vanachter zin rug,
en STOOK het Sjaap – keirecht in het hart !
Het Sjaap bleef onbewogen staen,
maer Schurt hoorde Den Sjaap zeer luid aesemen
door zyn neusken kein.
Das heiligh dier hief zich lanczaam den kopf.
Het scepsel keek Schurt strak aen,
mit ener blick dat angst en verwondingen liet voelen.
Allesch werde zwart.
En toen was het weder licht,
en Schurt zag dat het goed was.
Het Sjaap was verdwenen;
Und Jaap wast weder.